تکیه گاه واژه ها

امشب شب احیاست. برای من.

لباس تیمارستانو پوشیدم و دارم به خودم فکر میکنم. عمیقا به خودم فکر میکنم. 

وقتی من راجع به خستگیام حرف میزنم و نمودار میکشم ؛ تو میگی حرفهات و مدل حرف زدنت برام تداعی کننده امید و اشتیاقه. 

این حرف بدجور به دلم نشست.

هردفعه قطار سوار میشم وقتی رفتم تو قطار نشستم عین اسکلا از ملت میپرسم این قطار فلان شهر هست یانه. اشتباه ک سوار نشدم؟ چمه واقعا؟

تا حالا آدمی رو از نزدیک دیدی که ول کن ماجرا نباشه؟؟

باور کنی یانه؛ هممون همین آدمیم. هرکدوم سر یه ماجرایی.

فکر نمیکردم پول حتی ضامن آبروی آدمم بتونه باشه. یعنی یه چیزایی از دور شنیده بودم ولی تاحالا انقدر نزدیک حسش نکرده بودم!!!